Maria Montessori pisała o dwóch embrionach. Pierwszy to ten znany wszystkim, embrion biologiczny, zarodek człowieka odnoszący się do życia prenatalnego.

Drugi zaś, równie ważny to embrion psychiczno - duchowy, odnoszący się do życia postnatalnego, a dokładnie do około 2,5 - 3 roku, kiedy to dziecko wykształca organy ducha. Dzięki organom ducha wypracowuje zachowania moralne, religijne, społeczne, język komunikacji międzyludzkiej, staje się własnym budowniczym. Działa według własnego planu budowy tzw. planu architektonicznego, a horme - które prowadzi je ku rozwojowi, stanowi także klucz do indywidualnego, niepowtarzalnego istnienia. Do biopsychicznych przesłanek rozwoju istoty ludzkiej należą także nebule, które dają gotowość do nabierania sprawności i zdobywania umiejętności przypisanych gatunkowi ludzkiemu. Najwyraźniej widoczna i charakterystyczna jest nebula mowy, dziecko rodzi się z wrodzoną możliwością jej przyswajania, począwszy od pojedynczych głosek do biegłej mowy. Lecz dziecko nie zdobywa owych umiejętności dla samego ich zdobycia, ale po to by zastosować je i dopasować do warunków otoczenia.